زندگی بدون دوست داشتن زندگیه ؟
یک تکه طلا یا الماس صد سال هم یک گوشه بمونه باز هم عزیزه ، خواهان داره. یک یادگاری از یه دوست ، یک دست نوشته از پدربزرگ هر چقدر هم بمونه تکراری نمشه. عشق و زندگی هم همینجوریه . زوج هایی که بهم احساسشون خاصه ،علاقه ای که با به دنیا اومدن بچه و گذشت سالها هم عادی نمیشه ، مثل همین الماس ارزش داره این دوست داشتن ، بهای زندگی رو بالا میبره و هر وقت بهم نگاه میکنن ته دلشون می لرزه . از اونطرف هم زن و شوهرهایی هستن که این احساس بینشون نیست ، دوست داشتنشون الماسی نیست ، اونوقت این زندگی تحملش سخت میشه ، عذاب آور میشه و اگه به جدایی نرسه آرامشی هم بوجود نمیاره. آدم یکبار میخواد زندگی کنه پس بهتره الماس زندگیش رو بدست بیاره و ازش لذت ببره. حتی وقتی که یه نفرشون از دنیا بره اون یکی وقتی یاد خاطره هاشون میفته باز هم حس خوب دوست داشتن تو وجودش رنگ میگیره. یه جورایی همیشگیه.
