لحظه های برگ ریز

آزادی پیدا نیست 

از روی پل عابر نگاه میکنم 

هوا آلوده است 

باد شروع به وزیدن می کند

آسمان برق می زند 

هوای خالص را درون ریه ام حبس کرده ام 

آزادی را یادم می رود دوباره نگاه کنم 

پیاده قدم میزنم

انتهای سرگشتگی پاییز را 

چشم بسته و بی خبر و مغموم 

درود می فرستم 

به آن هایی که جای خالی شان از تردید و نمناکی لحظه ها پر است

از زمستانی که تنهاست