زندگی بدون دوست داشتن زندگیه ؟

یک تکه طلا یا الماس صد سال هم یک گوشه بمونه باز هم عزیزه ، خواهان داره. یک یادگاری از یه دوست ، یک دست نوشته از پدربزرگ هر چقدر هم بمونه تکراری نمشه. عشق و زندگی هم همینجوریه . زوج هایی که بهم احساسشون خاصه ،علاقه ای که با به دنیا اومدن بچه و گذشت سالها هم عادی نمیشه ، مثل همین الماس ارزش داره این دوست داشتن ، بهای زندگی رو بالا میبره و هر وقت بهم نگاه میکنن ته دلشون می لرزه . از اونطرف هم زن و شوهرهایی هستن که این احساس بینشون نیست ، دوست داشتنشون الماسی نیست ، اونوقت این زندگی تحملش سخت میشه ، عذاب آور میشه و اگه به جدایی نرسه آرامشی هم بوجود نمیاره. آدم یکبار میخواد زندگی کنه پس بهتره الماس زندگیش رو بدست بیاره و ازش لذت ببره. حتی وقتی که یه نفرشون از دنیا بره اون یکی وقتی یاد خاطره هاشون میفته باز هم حس خوب دوست داشتن تو وجودش رنگ میگیره. یه جورایی همیشگیه.

مرگ پشت در است

وقتی با سرعت بالای صد تا وارد شانه ی خاکی جاده می شوی ، می فهمی که سرطان سلول های بدنت را تسخیر کرده ، قلبت بی مقدمه از کار می ایستد ، گلوله ای به پیشانی ات می خورد . مرگ اتفاق میفتد در چشم به هم زدنی زندگی را تسلیم می کند. گریه و زاری اطرافیانت چند روزی بلند می شود ، خودت اولش باور نمی کنی که رفته ای و کم کم می فهمی که رفته ای ، اول از خانه ات ، اتاقت ، لباس هایت ، از نگاه معشوقه و دوستان و فامیل هایت ، بعد از چند ماه هم از ذهن ها می روی ، فراموش می شوی ، دوباره بهار می آید ، زمستان می شود و تنها نشانه ات سنگ قبری است که هر چند ماه یکبار شتسشو داده می شود ،یادت در شلوغی اخبار و جنجال های سیاسی و جنگ و قیمت نفت و داعش ، جایی ندارد. قاب عکست گوشه ی اتاق خاک می خورد، دنیا سریع تر می گردد و به روز می شود ، تو اما در دیروز مانده ای و تا ابد می توانی فقط نگاه کنی به زندگی ای که هر لحظه تغییر می کند و دیگر مال تو نیست.

همیشه سفر

وارد جاده که می شوم سفر مرا می برد به خیالی که دور از تکرار روزمرگی ها باشد ، به جایی که ناب باشد خالص باشد و دیده نشده باشد. وقتی که سفر می روم دوست دارم روستا باشد ، دیوارهای گلی و پنجره های چوبی با شیشه های رنگی که طاقچه هایشان گلدان دارد باشد. چشم انداز وسیعی را می بینی که از کرانه ی دشت به کوه های خاکستری می رسد. باد سرشاخه های بید را می لرزاند و صدای زنگوله ی سگ ولگرد روستا در فضا موج می گیرد . سوسوی چراغ هایی که از دور دست پیداست در سیاهی شب ساکت وخنک روستا ، ذهنت را بال می دهد برای پرواز در عالم خیال به دور از اینترنت پر سرعت و شلوغی شهر . جانت را تازه می کند نسیم خنک نیمه های شبش و می گذارد قفل کلمه ها باز شود. می گذارد دوباره فکر کنی به تو ای پری کجایی و  بنان ،  چو بوی گل به کجا رفتی؟ وقتی روی علف های خیس طاق باز خوابیده و چشم در ستاره ها دوخته ای.

روی دور تند زندگی

1-هفته ای که گذشت ،انگیزه ام ته کشیده بود . احساس می کردم انرژی خاصی برای کار ندارم. خالی خالی بودم مثل بادبادکی که هر طرف باد بوزد به همان سمت کشیده می شود. وقتی یک نفر نزدیک از دنیا می رود و نگرانی در باره ی آینده و کار طاقت فرسای روزمره با هم جمع می شوند حالی باقی نخواهد ماند. رفتم و گوشه ای نشستم و فکر کردم و تخمه شکستم و فیلم دیدم تا این سکانس های دلهره آور بگذرند  . تا علامت سوال مرگ ناگهانی کم رنگ شود و دوباره زندگی جریان عادی اش را شروع کند. فکر کردن به مرگ از معدود چیزهایی است که آدم را منجمد می کند . در خودش فرو می برد و نمی گذارد به دلخوشی های کوچک زندگی فکر کنی.

2- خیلی وقت است که پیاده راه نمی روم ، از آن پیاده روی هایی که غرق در پیاده رو و آدم ها و پنجره ها و سرشاخه های سبز تاک ها که خوشه های نارسشان توی چشم است ، می شوی و بعد ایده ی داستانی ، غزلی توی ذهنت می درخشد. آنجایی که محو لبخند قرمز پررنگی می شوی .شاید بخاطر افتادن زندگی روی دور تند باشد . شاید هم بخاطر بی حوصلگی و غرق کار شدن باشد، کسی چه می داند؟  دور زندگی باید آرام تر باشد تا سوژه های ناب ، از دست نرود. دیده بشود در قاب ماندگاری خاطره بماند.