شاید کسی در این حوالی عاشقت کرده

فکر می کنم 

به نگاهت که نیست ، به خیالت که هست 

 بهار بی حوصله ی سرد ،خیابان های خیسِ خالی

فانوس های روشن شهر ،کتاب های شعر خاک خورده 

کافه های دود و استوری ، شکوفه های سفید و صورتی درخت

صفحه های مجازی بعد از مرگ ، سفره ی شام روی پشت بام

نگاه می کنم 

به سفیدی دیوار ، به پنجره ی دربند نرده ها 

خاکستری جمعه ها ، خودکشی خاطره ها

دلتنگی اتوبان تهران کرج ، پنجره های روشن شب 

دلخوشی زنده بودنت ، ترس از بیشتر دور شدنت

ته سیگار های روی پیاده رو ، گذشتن روزهای بی تقویم

لحظه های برگ ریز

آزادی پیدا نیست 

از روی پل عابر نگاه میکنم 

هوا آلوده است 

باد شروع به وزیدن می کند

آسمان برق می زند 

هوای خالص را درون ریه ام حبس کرده ام 

آزادی را یادم می رود دوباره نگاه کنم 

پیاده قدم میزنم

انتهای سرگشتگی پاییز را 

چشم بسته و بی خبر و مغموم 

درود می فرستم 

به آن هایی که جای خالی شان از تردید و نمناکی لحظه ها پر است

از زمستانی که تنهاست 

روز واقعه

ما را هراس نیست از این ظلمت مدام

وقتی که زیر پرچم تو ایستاده ایم

.

.

پنجره ها ، خیابان ها ، لباس ها 

بخاطر تو سیاه می شوند

وقتی که 

بالاتر از سیاهی رنگی نیست.

برای شال فیروزه ای ات

قرارمان

انقلاب رو به روی وصال، چهار راه دانشجو 

همان کافه قنادی قدیمی معروف 

با یک گزینه شعر یا داستانی از مستور

هات چاکلت با پلمبیر یا چیز کیک ، 

باران بی موقع پاییز روی سنگفرش خیس

ای خواستنی ترین !

خوشبختی مگر چیز دیگری است؟

خیال عطر موهایت !

غروب جمعه ، بن بست وهم آلود کوچه های کودکانه است

راه به خیالت حتی نمی برد ، این دل خسته و دست بسته 

مثل بادبادکی که 

به سیم های دکل فشار قوی برق 

تن داده است !

تا آخر عمر همنشین کلاغ های شوم خواهد ماند

و شبها خیال عطر موهایت ، خواب را 

از چشمان منتظرش ، خواهد ربود.

# یک عدد علی