روی دور تند زندگی

1-هفته ای که گذشت ،انگیزه ام ته کشیده بود . احساس می کردم انرژی خاصی برای کار ندارم. خالی خالی بودم مثل بادبادکی که هر طرف باد بوزد به همان سمت کشیده می شود. وقتی یک نفر نزدیک از دنیا می رود و نگرانی در باره ی آینده و کار طاقت فرسای روزمره با هم جمع می شوند حالی باقی نخواهد ماند. رفتم و گوشه ای نشستم و فکر کردم و تخمه شکستم و فیلم دیدم تا این سکانس های دلهره آور بگذرند  . تا علامت سوال مرگ ناگهانی کم رنگ شود و دوباره زندگی جریان عادی اش را شروع کند. فکر کردن به مرگ از معدود چیزهایی است که آدم را منجمد می کند . در خودش فرو می برد و نمی گذارد به دلخوشی های کوچک زندگی فکر کنی.

2- خیلی وقت است که پیاده راه نمی روم ، از آن پیاده روی هایی که غرق در پیاده رو و آدم ها و پنجره ها و سرشاخه های سبز تاک ها که خوشه های نارسشان توی چشم است ، می شوی و بعد ایده ی داستانی ، غزلی توی ذهنت می درخشد. آنجایی که محو لبخند قرمز پررنگی می شوی .شاید بخاطر افتادن زندگی روی دور تند باشد . شاید هم بخاطر بی حوصلگی و غرق کار شدن باشد، کسی چه می داند؟  دور زندگی باید آرام تر باشد تا سوژه های ناب ، از دست نرود. دیده بشود در قاب ماندگاری خاطره بماند.